ฟอกเงินแพ่งคืออะไร? ขั้นตอนยึดทรัพย์และวิธีรับมือ เข้าใจง่าย!

1. “ทรัพย์สินที่เกี่ยวกับการกระทำความผิด” (มาตรา 3 แห่ง พ.ร.บ. ป้องกันและปราบปรามการฟอกเงินฯ):

คำนิยามนี้เป็นหัวใจสำคัญของคดีฟอกเงินแพ่ง ครอบคลุมทรัพย์สินที่ได้มาจากการกระทำความผิดมูลฐาน, ทรัพย์สินที่ใช้ในการกระทำความผิด, และทรัพย์สินที่ได้มาจากการจำหน่ายจ่ายโอนทรัพย์สินที่ได้มาจากการกระทำความผิด

การตีความคำนิยามนี้มีความซับซ้อน และต้องพิจารณาจากพยานหลักฐานในแต่ละกรณี

2. ภาระการพิสูจน์และการผลักภาระการพิสูจน์:

ในชั้นต้น พนักงานอัยการมีหน้าที่นำเสนอพยานหลักฐานเพื่อพิสูจน์ว่าทรัพย์สินนั้น “เกี่ยวข้องกับการกระทำความผิด”

อย่างไรก็ตาม กฎหมายฟอกเงินได้กำหนด “การผลักภาระการพิสูจน์” ไปยังผู้ที่อ้างว่าเป็นเจ้าของทรัพย์สิน หรือผู้มีส่วนได้เสีย

เมื่ออัยการนำเสนอพยานหลักฐานเบื้องต้นได้แล้ว ผู้ที่อ้างสิทธิในทรัพย์สินนั้นจะต้องนำเสนอพยานหลักฐานเพื่อพิสูจน์ว่าทรัพย์สินนั้นได้มาโดยสุจริต และไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการกระทำความผิด

การผลักภาระการพิสูจน์นี้เองเป็นส่วนที่มีความพิเศษของกฎหมายฟอกเงินแพ่ง ที่ผู้ถูกกล่าวหาต้องพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตนเอง

3. หลักสุจริตและภาระการพิสูจน์ความสุจริต (มาตรา 52 แห่ง พ.ร.บ. ป้องกันและปราบปรามการฟอกเงินฯ):

ผู้ที่อ้างว่าเป็นเจ้าของทรัพย์สินต้องพิสูจน์ได้ว่าตนเองได้ทรัพย์สินมาโดยสุจริต และไม่ทราบว่าทรัพย์สินนั้นเกี่ยวข้องกับการกระทำความผิด

หลักสุจริตนี้เป็นประเด็นสำคัญที่ศาลจะพิจารณา โดยต้องพิจารณาจากพฤติการณ์และพยานหลักฐานที่เกี่ยวข้อง

4. ความสัมพันธ์ระหว่างคดีอาญาและคดีแพ่ง:

คดีฟอกเงินแพ่งสามารถดำเนินควบคู่ไปกับคดีอาญาได้ แต่ผลของคดีอาญาไม่มีผลผูกพันโดยตรงต่อคดีแพ่ง

แม้ว่าศาลอาญาจะพิพากษายกฟ้องจำเลยในคดีอาญา แต่ศาลแพ่งก็ยังมีอำนาจพิจารณาและมีคำสั่งให้ทรัพย์สินตกเป็นของแผ่นดินได้ หากพยานหลักฐานในคดีแพ่งแสดงให้เห็นว่าทรัพย์สินนั้นเกี่ยวข้องกับการกระทำความผิด

5. สิทธิของผู้เสียหาย:

ผู้เสียหายจากการกระทำความผิดมูลฐานมีสิทธิที่จะยื่นคำร้องต่อศาลแพ่ง เพื่อขอให้คืนทรัพย์สินที่ถูกยึดได้

สิทธินี้เป็นการคุ้มครองผู้เสียหายที่ได้รับผลกระทบจากการกระทำความผิด